Een stralende zon, geen wind, 25 graden en taxi vervoer naar onze laatste competitiedag van KLTV1. Het was een heerlijke droom die abrupt onderbroken werd door de wekker die om 6.45 begon te loeien. Het zonnetje probeerde door de wolken heen te breken, maar daar was ook alles mee gezegd. Op de fiets voelde ik minstens windkracht 5 en de temperatuur was een graad of 10 maximaal. Eigenlijk waren we dit jaar niets anders gewend. Door weer en wind hebben we getennist en gevochten, maar altijd met een lach op ons gezicht. Een positieve houding geeft een positief resultaat en dat hebben we met elkaar ondervonden. Vandaag alweer de laatste dag. Wat is het allemaal weer snel gegaan. Al fietsend mijmer ik over mijn lieve teamgenoten die ondertussen aanvoelen als echte vriendinnen. We delen lief en leed op de baan, maar zeker buiten de baan vertellen we elkaar anekdotes die alleen mijn tennismaatjes weten. Het is een bijzonder team en dus automatisch een bijzondere laatste competitiedag.
Ondertussen ben ik aangekomen bij de voordeur van Lenneke. Ik haal haar tegenwoordig op daar dit gunstig is voor onze aanvangtijd. Lenneke lacht al door het raam naar me en dat is een goed teken. Met onze tennistassen op de rug fietsen we naar KLTV. Esther zwaait en brult een paar meter achter ons maar door de harde wind hebben we haar niet ontdekt. Gelukkig kunnen we haar op de fietsparking in onze armen sluiten. We zijn bijna compleet. Deze dag hangt de vlag op het tennispark halfstok ter nagedachtenis aan het overlijden van de schoonmoeder van Jose. Een plotseling overlijden van zo’n actieve vrouw binnen de vereniging is een pijnlijk verlies en een zeker voor de familie een moeilijke tijd. Jo, we denken aan je….
Judith is natuurlijk weer als eerste aanwezig en heeft de tafel reeds geconfiskeerd. Nu is het plaatje echt bijna compleet. Het wachten is op Leslie, onze wonderkok, en vol spanning kijken we uit naar de taart die ze dit keer heeft gemaakt. Triomfantelijk treedt ze de tenniskantine binnen als het zonnetje in huis. De taart is stralend en herkenbaar en ongelofelijk lekker. We durven de halve gele tennisbal niet aan te snijden dus wachten we nog heel eff met proeven tot na de eerste single partijen.
De opstelling is van te voren bedacht en wordt op deze manier ook op papier gezet. Het zal ons moeten behoeden voor een eventuele degradatie en wellicht kunnen leiden naar een tweede plek. De dag zal het leren. De blessures vallen mee en de cura-tape wordt diverse malen uit het doosje gehaald. Vrouwen boven de veertig hebben soms wat gele bandages nodig. Het is nu eenmaal de harde werkelijkheid. We spelen deze keer tegen Kontakt 2. Ze hebben speciaal voor vandaag een dezelfde outfit gekocht en presenteren dit aan de koffietafel. Prima, laat de strijd maar beginnen. Judith en Marielle gaan als eerste de baan op en willen gaan voor de punten. Helaas denken de tegenstanders daar ook zo over en is de strijd na ongeveer 1,5 uur beslist. Kontakt gaat met de eerste twee punten ervandoor. Daarna gaan Lenneke en Esther de baan op. Ondertussen zijn de hulptroepen van Esther weer gearriveerd en voelt Esther een warme deken over zich heen gaan. Dit mist Lenneke een beetje. Esther gaat steeds beter spelen en heeft alles terug. De spanning is af en toe te snijden, maar Esther laat zich niet kennen. De taart is ondertussen ook aangesneden en de MMMMMM en de AAAHHHHH zijn overal te horen. Dit irriteert de tegenstander van Esther waardoor de wedstrijd langzaam naar ons toe komt. Lenneke heeft op baan 9 dit tafereel niet in de gaten. We proberen de warme deken daar ook te lanceren maar de wind is zo koud, dat het een onmogelijke actie betreft. Lenneke houdt zelfs haar lange broek aan en dat zegt genoeg. We komen met 3-1 achterstand uit de singles…Dit lijkt niet zo gunstig te zijn. Kontakt bespreekt de laatste tactische moves met elkaar, want dit heeft blijkbaar in de single opstelling goed gewerkt. Er waren tips uitgewisseld met andere ploegen maar gelukkig is cappie ook van het uitzoeken en verdiepen in de tegenstanders, dus we blijven lachen. We nemen nog een stukkie taart en voelen de energie direct door onze aderen stromen.
Onder deze omstandigheden en beplakt en bezakt betreden de dubbelaars de banen, vastbesloten om die achterstand weg te poetsen! Aan 1 punt hebben we echt niet genoeg om in de hoofdklasse te blijven en dat is gewoon geen optie….Attitude hebben we nodig, en lots of it! Lenneke en Marielle nemen het in de tweede dubbel op tegen een sterk duo van Kontakt. Zij winnen de meeste dubbels in deze competitie maar hebben nog nooit zo veel druk aan het net ervaren als vandaag. Len tovert haar uitschuif arm weer tevoorschijn en aan het net gaat er geen lob over- en geen passeerslag langs haar heen. Marielle speelt zo’n beetje de sterkste wedstrijd van de competitie en samen zijn zij supersterk. Ondertussen zijn op baan 1 ook Judith en Leslie begonnen aan de dubbel….Normaliter is Judith samen met Len een toverduo maar om tactische redenen werden zij vandaag uit elkaar gerukt. Leslie voelt enigszins de druk om een waardige vervanger te zijn maar besluit simpelweg dat dat vandaag alleen maar een voordeel moet zijn. We gaan knallen! Focus en een lange adem blijken in deze dubbel keywords te zijn en zodoende geven de dames van kltv geen punt weg. Daarmee wordt handhaving in de hoofdklasse veilig gesteld en dat geeft de dames op baan 9 nog een extra boost voor de genadeklap! Eindstand 3-3…. Feest en teleurstelling gaan hand in hand daar wij een klein feestje vieren maar de tegenstanders nu tegen een degradatie aankijken. Al gauw wordt er op het meest zonnige plekje van het terras een tafel gereed gemaakt voor de borrel en uit de tas van Judith en vaste supporter Heleen worden zalige hapjes getoverd. Als het moment daar is om het formulier in te vullen met de standen worden er hier en daar pogingen gedaan tot een omkoopschandaal…..wellicht geïnspireerd door Sepp Blatter wordt er geopperd om de stand enigszins te verfraaien in het voordeel van Kontakt maar daar zijn de dames van kltv niet gevoelig voor. We doen nog een poging om de stemming erin te krijgen door ons vaste vragenrondje maar de teleurstelling bij de Haarlemse club is dusdanig dat zij vroegtijdig het park verlaten. Dit hadden we moeten zien aankomen als een team van 4 mensen in 3 auto’s arriveert…..Gelukkig is het binnen de eigen gelederen altijd gezellig en wordt er nog volop nagepraat over het feit dat we dit jaar slechts 1 keer hebben verloren, 1 keer hebben gewonnen en maar liefst 5(!) keer gelijkgespeeld. We hebben allemaal de bibbers ervaren dit jaar, pijntjes gevoeld, emoties gedeeld, gebaald, gehuild, getroost….. maar vooral gelachen, gefeest, en een op en top vriendinnen- teamgevoel gedeeld met elkaar. Met de vlag op halfstok naast onze tafel beseffen we eens te meer hoe belangrijk dat is. Er is maar 1 manier om afscheid te nemen van elkaar na deze intensieve periode en dat is met een knuffel en een kus…. Tot gauw lieve meiden, het was een feest met jullie allemaal xxx